Średnica chwytu SDS i SDS Plus wynosi 10 milimetrów. (W przypadku SDS Max wynosi ona 18 mm.

Chwyt SDS ma tę zaletę, że pasuje do prostego uchwytu sprężynowego, dzięki czemu wiertła są po prostu wsuwane do uchwytu bez konieczności dokręcania. Uchwyt ten i przeznaczone do niego narzędzia nadają się szczególnie przy pracy młotem udarowym w kamieniu lub betonie. Wiertło nie jest sztywnie zamocowane w uchwycie, lecz może się przesuwać tam i z powrotem jak tłok; nie ślizga się podczas obrotu dzięki nieokrągłemu przekrojowi trzonka, dopasowanemu do uchwytu. Udar wiertarki przyspiesza tylko samo wiertło, a nie dużą masę całego uchwytu, co sprawia, że wiercenie z udarem przy użyciu wiertła z chwytem SDS jest znacznie bardziej wydajne niż przy użyciu innych rodzajów chwytów.

Istnieją głównie dwa typy mocowania narzędzi SDS: SDS-plus i SDS-max. SDS-plus jest najbardziej rozpowszechniony pod względem liczby produkowanych narzędzi, przy czym zwykle dostępne są wiertła do betonu o średnicy od 4 mm do 30 mm. Wiertła SDS-plus mają około 110 mm długości całkowitej, a najdłuższe 1500 mm. SDS-max jest częściej stosowany w większych wiertarkach udarowych i młotach wyburzeniowych.

Wiertło SDS zostało opracowane przez firmy Hilti i Bosch w 1975 roku. Nazwa pochodzi od niemieckiego słowa "Stecken - Drehen - Sichern" (włożyć - skręcić - zabezpieczyć). W krajach niemieckojęzycznych używa się skrótu "Spannen durch System" (system mocowania), choć Bosch na potrzeby międzynarodowe stosuje "Special Direct System".

Wiertło z chwytem SDS cechuje:

• lepsza wydajność wiercenia niż wiertłami ze sztywnym uchwytem,
• szybkie mocowanie przy użyciu jednej ręki,
• przeniesienie dużego momentu obrotowego.